به گزارش وطن شهر، غذارسانی سازمان‌یافته باعث تجمع و ایجاد کانون‌های مولد سگ ولگرد می‌شود؛ علاوه بر تهدید بهداشت عمومی، ریسک انتقال بیماری و انگل‌ها افزایش یافته و یک سگ بیمار می‌تواند به کل سگ‌های کانون بیماری را انتقال دهد. در کانون‌های پرجمعیت احتمال جفتگیری و تولیدمثل هم افزایش می‌یابد.
باتضمین غذا، سگ‌های ضعیف هم شانس انتقال ژن به نسل بعد را پیدا می‌کنند. با افزایش جمعیت، رقابت شکل گرفته و سگ‌های غالب و قویتر، سگ‌های مغلوب را بیرون می‌کنند. سگ‌های رانده‌شده در صورت نزدیکی به حومه‌ی شهر، به طبیعت سرریز شده و لطمات جبران‌ناپذیری در پی دارند.
این تصور که سگ‌های ولگرد داخل شهر خطری برای حیات‌وحش نیستند صحیح نیست، چرا که همواره باجابجایی و تزریق جمعیت از داخل به خارج شهر، به‌ویژه درحاشیه شهرهای بزرگ و شهرهای کوچک روبروهستیم.
یادآور می‌شود ورهاسازی هرگونه حیوان اهلی (مثل سگ و گربه) به طبیعت، سلامت و بقای حیات‌وحش بومی را تهدید می‌کند.
بنابر اکثر دستوالعمل‌های قابل اعتنا، سگ‌های ولگرد باید زنده‌گیری شوند. غربالگری صورت گرفته، سگ‌های بیمار در صورت امکان درمان یا یوتانایز و به‌عنوان زباله عفونی دفن شوند. سگ‌های سالم، عقیم و در پناهگاه قرنطینه شده، تحت سرپرستی قرار گرفته یا با آگهی به داوطلبین واگذار شوند.
راه حل و اقدامات جایگزین برای آنهایی که دغدغه سگ‌های ولگرد دارند:
کمک به تامین هزینه پناهگاههای مجاز بجای هزینه برای غذارسانی؛
انجام فعالیت داوطلبانه رایگان در پناهگاه مجاز؛
پذیرش سرپرستی سگ ولگرد و بی‌خانمان؛
تلاش در فرهنگسازی برای اداپت سگ پناهگاه بجای خرید سگ.
