تردیدی نیست که وضعیت حمل‌ونقل و ترافیک شهری در ایران از جمله امکانات و شرایط عبور امن عابرین از پیاده‌روها یا خیابان‌ها وضع مناسبی ندارد و نه‌تنها نیازمند سرمایه‌گذاری کلان در این حوزه هستیم، بلکه بیش از آن نیازمند بهره‌مند شدن از تجربیات جوامع دیگر در شهرسازی، حمل و نقل و طراحی و مبلمان شهری هستیم ولی دریغ از این تجربه‌آموزی، و فقط دنبال اجرای طرح‌های بزرگ و پرطمطراق هستیم، که با روبان و قیچی و نمایش همراه باشد.
به گزارش وطن شهر و به نقل از هم میهن, گزارش امروز صفحه جامعه «هم‌میهن» درباره جمع‌آوری برخی از پل‌های عابرپیاده از سوی شهرداری تهران است. گرچه این پل‌ها یا هر سازه مشابه دیگری ایجاد اختلال در نمای شهر و دید مردم می‌کند، ولی مسئله این است که انجام هر اقدامی در این سطح باید مبتنی بر ارزیابی هزینه و فایده باشد. اگر شما بخواهید یک طرح کوچک اقتصادی راه‌اندازی کنید و برای آن مجوز بگیرید، باید گزارش ارزیابی اقتصادی را تحویل دهید، ولی خود دولت و شهرداری حتی در اجرای طرح‌های بزرگ خود کمترین گزارشی از هزینه و فایده و مهمتر از آن ارزیابی اجتماعی، یا ندارند یا ارائه نمی‌کنند. طرح برداشتن این پل‌ها نیز از این موارد است.
ظاهراً مسئله اصلی حفظ و نگهداری آنهاست که هزینه‌بر است. شهرداری که مدعی است درآمدهایش بسیار بیشتر از پیش شده و هزینه‌های فراوانی را برای مراسم دینی و غیردینی در داخل و خارج از کشور هزینه می‌کند، چگونه می‌گوید که بودجه برای نگهداری پل‌های مورد نیاز مردم و عابرین پیاده ندارد؟آیا شهر ورشکست شده است؟ گزارش ارزیابی مالی و اجتماعی طرح اگر داده شود، پاسخ همه اینها در آن خواهد بود. اگر گزارش را دارید منتشر کنید و اگر ندارید هیچ اقدامی نکنید. با گفتن شیوه‌های جایگزین از جمله ساختن رمپ، وعده‌های بی‌حاصل ندهید. جان مردم در عبور از خیابان‌ها بر هر چیز دیگر اولویت دارد. شهرداری تهران نشان داده است که اقداماتش از اصول و ضوابط علمی و اقتصادی معتبری تبعیت نمی‌کند. تخریب ساختمان‌های چندطبقه با بلدوزر و کشته شدن تعدادی از شهروندان و تخریب سازه‌های کناری، همه نشان می‌دهد ارزیابی اقتصادی و اجتماعی که سهل است، حتی ارزیابی فنی هم وجود ندارد. هنگامی که می‌گویند رمپ با شیب هشت‌درصد می‌سازیم یعنی اگر ارتفاع پل ۵ تا ۶ متر باشد، ۶۰ تا ۷۰ متر طول رمپ می‌شود! این نشان می‌دهد که درک دقیقی از ابعاد فنی ماجرا نیز ندارند.
